اسپانیای کوچک همه چیز به جز رفته است. آیا بانوی ما گوادالوپ بعدی خواهد بود؟

کلیسای بانوی ما در گوادالوپ، یک عبادتگاه کاتولیک در خیابان چهاردهم غربی، یک معماری عجیب و غریب خلاقانه و مادر همه کلیساهای ویسپانی اسپانیایی در شهر نیویورک است. اولین کلیسای منهتن که برای یک جماعت اسپانیایی زبان ایجاد شد، این کلیسا در سال‌های 1902 و 1917 از دو خانه ردیفی مجاور سنگ‌فرش شده بود. در مقابل این پس‌زمینه ساده سنگ‌های قهوه‌ای، یک ورودی سه طبقه باشکوه به سبک باروک اسپانیایی – اکنون با جزئیات به رنگ آبی، سفید، طلایی، و بنفش سایه ریوجا – در سال 1921 اضافه شد.

اما کلیسای اصلی اسپانیایی زبان در ماه ژانویه توسط اسقف نشین نیویورک تقدس زدایی شد و راه را برای فروش احتمالی، تغییر یا تخریب آن هموار کرد. اگرچه این کلیسا در بازار وجود ندارد، سخنگوی اسقف نشینی هیچ جزئیاتی در مورد طرح های این ساختمان ارائه نکرد، که مقامات منتخب و گروه های حفاظت از شهر می خواهند از طریق تعیین بنای تاریخی از آن محافظت کند.

اندرو برمن، مدیر اجرایی حفاظت دهکده، تقدس زدایی از کلیسا را ​​”نگران کننده” خواند و افزود که “هر ناظر عینی می گوید که این ساختمان ممکن است خیلی بیشتر در اطراف نباشد، با توجه به جایی که قرار دارد” در نقطه شیرین املاک و مستغلات در مرز چلسی و گرینویچ ویلج.

در 23 مه، کمیسیون حفاظت از مکان‌های دیدنی شهر، مدرسه رنگی شماره 4 سابق در خیابان هفدهم غربی در چلسی را به عنوان نقطه‌ی عطفی تعیین کرد، آخرین خانه‌ی مدرسه‌ای «رنگی» که در منهتن از سیستم مدارس جدا شده قرن نوزدهمی شهر باقی مانده بود. در جلسه استماع عمومی قبل از رأی گیری کمیسیون، سارا کارول، رئیس آن، چارچوب سهام آژانس را تبلیغ کرد که در نظر گرفته شده بود تا نام های شاخصی را که نشان دهنده تنوع نیویورک هستند، اولویت بندی کند.

تعیین ساختمان مدرسه قدیمی چهار سال و نیم پس از آن صورت گرفت که یک مورخ آفریقایی-آمریکایی برای اولین بار به طور رسمی از کمیسیون خواست تا آن را به عنوان یک نقطه عطف احتمالی ارزیابی کند، و حافظان حفاظت نگران هستند که بانوی ما از گوادالوپ ممکن است بدون دولت سریع‌تر تا این مدت دوام نیاورد. عمل. ساختمان مدرسه ملک شهرداری است که به شهر فرصت تجملاتی در تعیین سرنوشت خود داده است. اما این کلیسا مالکیت خصوصی دارد.

بانوی ما از گوادالوپ، همراه با انجمن خیرین اسپانیایی سه در پایین، یکی از دو ستون بازمانده از منطقه محصور اسپانیای کوچک که زمانی پر رونق و تا حد زیادی فراموش شده بود، است، که مرکز تجاری آن در خیابان چهاردهم بین خیابان های هفتم و هشتم متمرکز بود. اگر ساختمان گم شود یا نمای آن کنده شود، مقدار کمی از اسپانیای کوچک باقی مانده تقریباً تا حد ناپدید شدن کوچک می شود.

آقای برمن گفت: “متأسفانه، ما شاهد این اتفاق در نیویورک هستیم، جایی که جوامعی که زمانی سنگ بنای شهر بودند ناپدید می شوند و مکان های دیدنی آنها پاک می شود و هیچ اثری از آنها باقی نمی ماند.” در مورد گوادالوپ، این امر به‌ویژه غم‌انگیز خواهد بود، زیرا این آغاز جامعه‌ای بود که با جمعیتی حدود 2.5 میلیون نفر به یکی از بزرگترین حوزه‌های انتخاباتی نیویورک کنونی تبدیل شده است.»

بر اساس نظرسنجی پنج ساله سرشماری ایالات متحده که در سال 2021 به پایان رسید، حدود 29 درصد از مردم نیویورک ادعا می کنند که میراث اسپانیایی زبان هستند.

سخنگوی کمیسیون آثار تاریخی گفت که در پاسخ به درخواست حفاظت از دهکده در ماه فوریه برای ارزیابی سریع بانوی ما از گوادالوپ به عنوان یک نقطه عطف بالقوه، کارکنان این کمیسیون “در حال بررسی ارتباط کلیسا با جامعه اسپانیایی و لاتین تبار نیویورک و اینکه آیا آن معماری و شرایط موجود به شدت نمایانگر این تاریخ است.»

دو خانه شهری سابق که اکنون توسط کلیسا اشغال شده است، در خیابان 14 غربی 229-231، در حدود سال 1850 به عنوان خانه های مجلل مجلل ساخته شدند. در آن زمان، خیابان 14 یک منطقه مسکونی نخبگان بود که مورد علاقه ثروتمندان بود، بلوک‌های 800 فوتی آن مناظر بی‌نظیری از اقامتگاه‌های زیبا را ارائه می‌داد، منظره‌ای که نیویورک هرالد را بر آن داشت تا خیابان را به‌عنوان «یک گذرگاه نجیب… از رودخانه» توصیف کند. به رودخانه.»

در دهه 1880، شماره 229 متعلق به خانواده دلمونیکو، صاحبان رستوران‌های معروف بود، و در سال 1881، سیرو دلمونیکو، یک غذاساز مشهور، پس از مبارزه با آمفیزم در آنجا درگذشت، نتیجه‌ای که هیچ‌کس را شگفت‌زده نکرد. (پزشکش به نیویورک تایمز گفت: «من او را می‌شناختم که در یک روز بیش از صد سیگار سیگار می‌کشد.)

با این حال، در پایان قرن، تجارت در خیابان چهاردهم رخنه کرده بود و ثروتمندان از بالای شهر خارج شده بودند. گروهی از اسپانیایی‌ها که تحت سلطه بازرگانان بودند، در بخش شمال غربی روستای گرینویچ، در نزدیکی اسکله‌های رودخانه هادسون در اطراف خیابان چهاردهم ساکن شده بودند.

طبق کتاب «گاتهام بزرگ» نوشته مورخ مایک والاس، در پی جنگ اسپانیا و آمریکا در سال 1898، طبقه کارگر در حال گسترش به این جامعه از مهاجران اسپانیایی پیوست. پس از سال 1901، خطوط اسپانیایی کشتی هایی را هدایت می کرد که مسافران را مستقیماً از استان های گالیسیا و آستوریاس اسپانیا به اسکله 8 در خیابان جنوبی می بردند.

بسیاری به عنوان دریانورد بازرگان کار پیدا کردند. در سال 1902، معاون کنسول اسپانیا به نیویورک تریبون گفت که نیمی از 4000 مهاجر اسپانیایی که در شهر زندگی می‌کنند، به عنوان استوکر در کشتی‌های بخار اقیانوس‌پیما کار می‌کنند. برخی در پانسیون ملوانان در کنار رودخانه هادسون زندگی می کردند.

در سال 1902، با برکت اسقف اعظم نیویورک، آگوستینیان سومپشن، یک فرقه مذهبی با ریشه در فرانسه، خانه ردیفی را در 229 خیابان 14 غربی از دلمونیکوس به قیمت 27000 دلار خریداری کردند، با هدف صریح استفاده از ساختمان برای برای کاتولیک های اسپانیایی زبان شهر به زبان مادری خود مراسم مقدس را اجرا کنید. (کلیسای تنگ در سال 1917 به شماره 231 همسایه گسترش یافت.)

بر اساس تاریخچه ای که در سال 1994 توسط مرکز فرضیات در برایتون، ماساچوست در سال 1994 انجام شد، اسامپشنیست ها اسپانیای کوچک را برای نزدیک تر شدن به اسپانیایی زبانان فقیر شهر انتخاب کردند. ، از خیابان ششم تا هشتم.

یک کلیسای کوچک باریک از سالن و اتاق غذاخوری خانه سابق دلمونیکو با کندن دیوارهای طبقه اول ساخته شد. تنها نشانه ای که به رهگذران نشان می داد که یک پناهگاه درون آن قرار دارد، یک صلیب روی در و یک لوح کوچک با نام اسپانیایی کلیسا و ترجمه انگلیسی بود.

به گزارش تریبون، بالای محراب ساده کلیسای کوچک «تصویری از مریم باکره، به عنوان بانوی ما از گوادالوپ» آویزان شده بود. این تصویر توسط اسقف مکزیکی کوئرتارو به کلیسا ارسال شده است.

اگرچه حوزه اصلی کلیسا جامعه مهاجران اسپانیایی بود، اما تحقیقات انجام شده توسط Village Preservation نشان می‌دهد که از ابتدا رهبری کلیسا نیز توجه خود را به مشارکت دادن جمعیت بسیار کوچک‌تر شهر آمریکای لاتین، که شامل کوبایی‌ها و مکزیکی‌ها می‌شد، داشت.

آنتونی ام. استیونز-آرویو، استاد بازنشسته مطالعات پورتوریکو و لاتین در کالج بروکلین، گفت که نامگذاری کلیسا به نام بانوی ما گوادالوپ نشان می دهد که رهبری کاتولیک از ابتدا قصد داشت کلیسا به همه گروه های اسپانیایی زبان خدمت کند. و نه فقط اسپانیایی ها

او گفت، اگرچه عنوان بانوی ما از گوادالوپ در قرون وسطی اسپانیا سرچشمه گرفته است، اما تصویر باکره در مکزیک به «مادونای دو نژادی» تبدیل شد.

او می‌گوید: «او باردار است و یک تای آزتک می‌بندد، کمربندی که زنان آزتک می‌بندند تا نشان دهند باردار هستند، و او به این شکل نقاشی کرده است.» او افزود: «بنابراین این یک چیز بسیار قدرتمند است که به قرن شانزدهم در مکزیک بازمی‌گردد، زمانی که تنش‌های بزرگی بین مهاجمان و مهاجمان وجود داشت، و ایده کلیسا این بود که این کلیسا یک کلیسا است. استیزواز آمیختگی این فرهنگ‌ها، از این زبان‌ها، از این نژادها.»

انتخاب نام نبوی بود، زیرا افزایش جمعیت مکزیکی در نهایت ظرفیت کلیسا را ​​یک قرن پس از تأسیس آن تحت تأثیر قرار داد. در سال 2003، عبادت‌کنندگان زیادی از سراسر شهر در یک یکشنبه معمولی به بانوی ما می‌رفتند که صدها نفر در میان دست‌فروش‌هایی که تمله و صلیب می‌کشیدند، به خیابان ریختند.

در آن سال، کلیسا با کلیسای بسیار بزرگتر سنت برنارد، در یک بلوک غرب، ادغام شد و کلیسای بانوی ما از گوادالوپ در سنت برنارد را تشکیل داد. مراسم عشای ربانی و آیین های مقدس در کلیسای قدیمی سنگ قهوه ای، که در حال حاضر برای آموزش مذهبی در روزهای شنبه استفاده می شود و ماهی یک بار عقب نشینی می کند، متوقف شد. یک مرکز کمک بارداری در طول هفته در زیرزمین کار می کند. اکنون در ساختمان سنت برنارد، مراسم توده‌ای به دو زبان اسپانیایی و انگلیسی برگزار می‌شود.

انجمن خیرین اسپانیایی، که به طور گسترده به نام لا ناسیونال شناخته می شود، در دهه 1920 به یک سنگ قهوه ای نزدیک به شماره 239 نقل مکان کرد، جایی که به عنوان یک مرکز اجتماعی پر جنب و جوش عمل کرد و به مهاجران اسپانیایی جدید تختی داد و در عین حال به آنها کمک کرد کار و رفاقت پیدا کنند.

تا به امروز دو پرچم، یکی اسپانیایی و دیگری آمریکایی، بالای رستوران طبقه همکف آن آویزان است که یک پائلای خوشمزه با جوهر ماهی مرکب را سرو می کند. دیوارهای رستوران به طرزی تحسین‌برانگیز با کارت‌های هویت عتیقه، معروف به «فیچا» از اعضای جامعه که مدت‌هاست مرده‌اند، تزیین شده‌اند، که نام، حرفه و زادگاه آن‌ها در شبه جزیره ایبری را درج می‌کند.

اسپانیای کوچک پس از جنگ داخلی اسپانیا که در سال 1939 به پایان رسید، از هجوم نیروبخش پناهندگان و تبعیدیان سیاسی برخوردار بود. در دهه 1950، تعداد اعضای La Nacional به 7000 نفر رسید و بیش از 25 فروشگاه، کتابفروشی، رستوران و کلوپ اجتماعی اسپانیایی زبان پررنگ بودند. کشش اصلی یک بلوکی خیابان چهاردهم، معروف به «کال کاتورس».

یکی از معروف‌ترین مغازه‌ها Casa Moneo بود، یک خواربارفروشی دو طبقه با سایه‌بانی به رنگ پاپریکا که از سال 1929 غذاهای محبوب اسپانیایی مانند chorizos و jamón serrano را وارد کرده بود.

La Iberia، مغازه‌فروشی‌هایی که در سال 1937 توسط خوزه ماریا وازکز افتتاح شد، مارک‌های آمریکایی مانند ون هوسن را عرضه می‌کرد. پسر آقای وازکز، ماکسیمینو وازکز، یک پیرمرد 71 ساله با گوشت گوسفندی خاکستری کرکی که هنوز در این بلوک زندگی می کند، هر ماه یکی از دو کشتی اسپانیایی، ال کوبادوگا و ال گوادالوپ، در اسکله رودخانه هادسون در نزدیکی اسکله پهلو می گرفت. .

او گفت: «ملوان‌ها برای فروش کنیاک به رستوران‌ها به بلوک می‌آمدند و با پولی که به دست می‌آوردند از مغازه برادران گاویلا در خیابان پانزدهم لوازم آمریکایی می‌خریدند و برای «پیراهن‌ها و کمربندهای پیکان» به لا ایبریا می‌رفتند. و لباس زیر جوکی به صورت عمده برای فروش مجدد در اسپانیا.

او ادامه داد: «اینها بسته های بزرگی بودند که پدرم در کاغذ و ریسمان پیچیده بود. “هر ماه مثل کریسمس بود.”

اما با افزایش جنایات خشونت آمیز در دهه 1970، اسپانیایی ها با خانواده ها دسته دسته اسپانیای کوچک را ترک کردند و به مکان هایی مانند آستوریا، کوئینز نقل مکان کردند. و اگرچه برخی از لاتین‌ها برای پر کردن این خلاء وارد شدند، بسیاری از رستوران‌ها و سایر مشاغل اسپانیایی تعطیل شدند. در سال 1987، Casa Moneo تعطیل شد، یک لحظه سیگنال در افول هویت اسپانیایی محله.

اکنون، با در ابهام بودن آینده ساختمان اسپانیایی بانوی ما از گوادالوپ، همسایه آن، لا ناسیونال، به‌طور فزاینده‌ای به‌عنوان باقیمانده نهادی از اسپانیای کوچک منزوی می‌شود.

رابرت سانفیز، مدیر اجرایی انجمن گفت: “ما همیشه احساس می کردیم که دو مجری هستیم، و من همیشه احساس می کردم تا زمانی که ما با هم هستیم، La Nacional خوب است.” «بنابراین تصور اینکه این آپارتمان به نام یک آپارتمان دیگر در اینجا در خیابان 14 تخریب شود، واقعاً این احساس را ایجاد می کند که در یک جزیره تنها هستیم. و وقتی در جزیره ای احساس تنهایی می کنید، وجود شما ممکن است احساس خطر کند.»