مطالعه جدید نشان می‌دهد داروی آلزایمر دونانماب می‌تواند کاهش حافظه را نسبتاً کند کند

یک مطالعه بزرگ از یک داروی آزمایشی آلزایمر که روز دوشنبه ارائه شد نشان می دهد که درمان بیماران آلزایمر در اسرع وقت – زمانی که علائم و آسیب شناسی مغز خفیف هستند – شانس بیشتری برای کاهش زوال شناختی فراهم می کند.

مطالعه بر روی 1736 بیمار گزارش داد که داروی donanemab که توسط Eli Lilly ساخته شده است، می تواند پیشرفت حافظه و مشکلات فکری را در مراحل اولیه آلزایمر کاهش دهد و این کندی برای بیماران در مراحل اولیه زمانی که آنها کمتر دچار آلزایمر بودند، بیشترین میزان را داشت. پروتئینی که در مغز ایجاد گره می کند.

بر اساس این مطالعه که در مجله منتشر شد، برای افرادی که در آن مرحله اولیه بودند، به نظر می‌رسد که دانان ماب در مقایسه با افرادی که دارونما مصرف می‌کردند، حدود چهار و نیم تا هفت و نیم ماه در یک دوره 18 ماهه کاهش در حافظه و تفکر کند می‌کند. جاما. طبق داده‌های ارائه شده در روز دوشنبه در انجمن بین‌المللی آلزایمر، در میان افرادی که پروتئین کمتری به نام تاو دارند، کاهش سرعت در افراد جوان‌تر از 75 سال و آن‌هایی که هنوز آلزایمر نداشتند اما یک بیماری پیش از آلزایمر به نام اختلال شناختی خفیف داشتند، بیشتر مشهود بود. کنفرانس در آمستردام

دکتر دانیل اسکورونسکی، مدیر ارشد پزشکی و علمی الی لیلی در مصاحبه ای گفت: «هرچه زودتر وارد آنجا شوید، بیشتر می توانید بر آن تأثیر بگذارید قبل از اینکه آنها قبلاً کاهش یافته باشند و آنها در این شیب سریع قرار بگیرند.

او افزود: «مهم نیست که هر بار داده‌ها را – زودتر، جوان‌تر، خفیف‌تر، آسیب‌شناسی کمتر – کاهش دهید، به نظر می‌رسد تشخیص زودهنگام و مداخله زودهنگام کلید مدیریت این بیماری است.

یافته‌ها و تایید اخیر داروی دیگری که روند کاهشی در مراحل اولیه آلزایمر را کاهش می‌دهد، Leqembi، نشان‌دهنده یک چرخش بالقوه امیدوارکننده در مسیر طولانی و صخره‌ای به سمت یافتن داروهای مؤثر برای آلزایمر است، بیماری وحشیانه‌ای که بیش از شش میلیون آمریکایی را مبتلا کرده است. . Donanemab در حال حاضر برای تایید توسط سازمان غذا و دارو در حال بررسی است.

Donanemab و Leqembi (که با نام علمی lecanemab نیز شناخته می شود) در مطالعات تحقیقاتی مستقیماً با یکدیگر مقایسه نشده اند. آزمایش‌های انفرادی این دو دارو از نظر طراحی و جنبه‌های دیگر متفاوت است، بنابراین نمی‌توان گفت کدام دارو ممکن است مؤثرتر باشد.

هر دارو خطرات ایمنی قابل توجهی دارد، به ویژه تورم و خونریزی در مغز، که اگرچه اغلب خفیف است، اما در برخی موارد می تواند جدی باشد. کارآزمایی دونانماب نسبت به کارآزمایی Leqembi نرخ تورم و خونریزی بالاتری داشت، اما مقایسه به دلیل تفاوت در بیماران و سایر عوامل دشوار است.

هیچ یک از داروها آسیب مغزی را که قبلاً توسط این بیماری ایجاد شده است، معکوس یا ترمیم نمی کند. بنابراین بسیاری از متخصصان آلزایمر آنها را تنها اولین گام در جهت بالقوه مثمر ثمر می دانند.

سه متخصص طب سالمندی در سرمقاله ای که روز دوشنبه در JAMA منتشر شد، نوشتند: «اینکه آیا مضرات این داروها با فواید بالینی اندک آنها متعادل می شود، در نهایت به داده های بیشتری نیاز دارد.

این مطالعه گزارش داد که سه مورد مرگ با دونانماب در کارآزمایی بالینی آن مرتبط بود. سه نفر از شرکت کنندگان در آزمایشات Leqembi نیز پس از تجربه تورم مغز و خونریزی جان خود را از دست دادند. اما Eisai، شرکت ژاپنی سازنده Leqembi به همراه شرکت Biogen مستقر در بوستون، گفته است که مشخص نیست آیا این دارو در این مرگ و میر نقش داشته است، زیرا این بیماران دارای مشکلات پزشکی پیچیده بودند.

این دو دارو به پروتئین دیگری به نام آمیلوئید حمله می‌کنند که به پلاک‌هایی در مغز بیماران آلزایمر تبدیل می‌شود. طی سال‌ها مطالعه، سایر داروهای ضد آمیلوئید نتوانستند نشان دهند که هدف قرار دادن آمیلوئید می‌تواند مشکلات حافظه یا تفکر را کاهش دهد. و تصمیم FDA در سال 2021 برای اعطای نوعی تایید مشروط به داروی ضد آمیلوئید Aduhelm در حالی که عدم اطمینان در مورد مفید بودن این دارو باعث بحث و جدل، تحقیقات کنگره و عدم تمایل به تجویز آن شد.

Donanemab و Leqembi، انفوزیون هایی که به صورت داخل وریدی تجویز می شوند، اولین داروهای حمله کننده به آمیلوئید هستند که شواهد واضحی از کند کردن زوال شناختی در اوایل بیماری دارند. اما برخی از متخصصان آلزایمر می گویند که کند شدن آن به حدی کم است که مشخص نیست برای بیماران و خانواده ها قابل توجه باشد یا خیر.

بیماران Leqembi که هر دو هفته یکبار به مدت 18 ماه انفوزیون دریافت کردند، 27 درصد آهسته تر از بیماران دریافت کننده دارونما کاهش یافتند – این تفاوت کمتر از نیم امتیاز در مقیاس شناختی 18 درجه ای است که عملکردهایی مانند حافظه و حل مسئله را ارزیابی می کند. در همان مقیاس در کارآزمایی دونانماب، گروه کلی بیمارانی که دارو را دریافت کردند، که به صورت انفوزیون ماهانه تحویل داده شدند، 29 درصد کندتر از گروه دارونما کاهش یافت – یا تفاوت هفت دهم یک امتیاز.

برخی از متخصصان آلزایمر می گویند برای اینکه کاهش روند کاهش از نظر بالینی معنی دار یا قابل توجه باشد، تفاوت بین دارو و دارونما باید حداقل یک نقطه باشد.

سایر جنبه‌های آزمایش دونانماب احتمالاً برای متخصصان آلزایمر جذاب است. بیماران دریافت دونانماب را متوقف کردند و اگر آمیلوئید آنها زیر یک آستانه مشخص پاک شد، به دارونما تغییر یافتند. حدود نیمی از آنها در عرض یک سال به آستانه رسیدند و کاهش آنها حتی پس از توقف دریافت دونانماب ادامه داشت.

دانشمندان لیلی تخمین زده‌اند که نزدیک به چهار سال طول می‌کشد تا سطح آمیلوئید دوباره از آستانه بالا برود. مشخص نیست که با شروع مجدد تجمع آمیلوئید، کاهش روند کاهشی ادامه یابد یا خیر.

کارآزمایی دونانماب شرکت‌کنندگان را به دو دسته بیماران با سطوح بالای تاو و بیماران با سطوح متوسط ​​تقسیم کرد. تاو پس از انباشته شدن آمیلوئید به هم گره می خورد و سطوح بالاتر تاو بیشتر با مشکلات حافظه و تفکر مرتبط است.

این کارآزمایی نشان داد که گروه متوسط ​​(که بزرگ‌تر بود) 36 درصد کاهش را تجربه کرد، در مقایسه با 29 درصد برای گروه‌های تاو متوسط ​​و بالا و 21 درصد در گروه تاو بالا به تنهایی. مقیاس دیگری که ابزار اندازه گیری اولیه کارآزمایی بود، همین الگو را نشان داد. لیلی محاسبه کرد که کاهش برای بیماران در گروه متوسط ​​بین 4.4 تا 7.5 ماه در 18 ماه در مقایسه با افرادی که دارونما مصرف می‌کنند کاهش می‌یابد، در حالی که جمعیت ترکیبی بین 2.5 تا 5.4 ماه کاهش می‌یابد.

این مطالعه تخمین می‌زند که تعداد بیشتری از افراد مبتلا به تاو متوسط ​​در اولین سال آزمایش خود در همان سطح شناختی باقی ماندند – 47 درصد در مقایسه با 29 درصد افراد در گروه دارونما. در گروه‌های تاو ترکیبی، 36 درصد از افرادی که دونانماب مصرف می‌کردند در مقایسه با 23 درصد از افرادی که دارونما مصرف می‌کردند، در همان سطح باقی ماندند.

این شرکت گزارش داد که در گروه تاو متوسط، بیماران دونانماب با اختلال شناختی خفیف تا 46 درصد کاهش یافتند، در حالی که آنهایی که قبلاً به سمت آلزایمر اولیه پیشرفت کرده بودند 38 درصد کاهش یافت. بیماران تاو متوسطی که کمتر از 75 سال داشتند، 45 درصد کند شدند، در حالی که بیماران مسن‌تر تنها 29 درصد کند شدند.

یکی از انتقادات به این مطالعه این بود که مانند بسیاری از آزمایش‌های دارویی آلزایمر، اکثریت قریب به اتفاق بیماران سفیدپوست بودند، نگرانی‌ای که توسط نویسندگان سرمقاله دیگری در JAMA برجسته شد و اشاره کرد که سیاه‌پوستان، اسپانیایی‌تبار و سایر جوامع به حاشیه رانده شده از لحاظ تاریخی خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری دارند. آلزایمر.

دشواری پیش‌بینی اینکه آیا این داروها در زندگی روزمره معنادار هستند یا خیر، در تجربه یک بیمار در کارآزمایی دونانماب دیگر منعکس شده است.

سو سیرویس، همسرش، در مصاحبه ای که توسط الی لیلی ترتیب داده شده بود، گفت: حدود چهار سال پیش، جیم سیرویس، 67 ساله، اهل برلین، کانکس، در یافتن کلمات در طول مکالمات با مشکل مواجه شد و فراموش کرد که چه اقلامی را از خواربار فروشی بخرد.

در نوامبر 2021، آقای سیرویس، یک برقکار سابق شرکت برق، در آزمایشی با مقایسه اینکه آیا این دارو آمیلوئید بیشتری نسبت به داروی آدوهلم پاک می‌کند یا نه، تزریق ماهیانه دونانماب دریافت کرد. خانم سیرویس، معلم ریاضی سابق دبیرستان، گفت که دانان ماب پلاک ها را از بین می برد و پس از حدود 13 ماه درمان متوقف شد. اما این زوج گفتند که نمی‌دانند آیا این دارو روند زوال شناختی آقای سیرویس را کند می‌کند یا خیر.

خانم سیرویس گفت، در حالی که علائم همسرش به طور قابل توجهی بدتر نشده است، “چند چیزهایی بود که او می توانست بدون مشکل در تابستان گذشته انجام دهد که تابستان امسال در انجام آنها مشکل دارد.”

آقای Sirois اکنون نمی تواند جاروبرقی استخر خود را وصل کند یا رشته ای را در دستگاه علف زنی خود وارد کند. او گفت: “او فقط با برنامه ریزی و هر کاری که چند مرحله ای دارد، مشکل زیادی دارد.”

حتی بولینگ، فعالیتی که او در آن مهارت دارد، تحت تأثیر قرار گرفته است. او گفت: “متوسط ​​او احتمالاً 20 پین کمتر از گذشته است.”

خانم سیرویس گفت: “من نمی دانم که آیا دارو به او کمک کرده است یا نه.” “نمی توانم بگویم.”

اما، او افزود، “هر کاری که ما می توانیم انجام دهیم تا پیشرفت را کاهش دهیم یا حداقل امیدی به کند کردن پیشرفت داشته باشیم، همان کاری است که من می خواهم انجام دهم.”