چارلی دولیک و مایکل نیکلاس، علاقه مندان به تنیس در بروکلین، اخیراً مورد توجه ورزش راکت دیگری قرار گرفته اند: پیکل بال.
آنها هیچ علاقه ای به پیوستن به کسانی که در سال های اخیر این بازی را آغاز کرده اند ندارند. در عوض، آنها محبوبیت فزاینده pickleball را با ترکیبی از ناباوری و خشم دنبال کرده‌اند.
آقای دولیک، یک سازمان‌دهنده مستاجر، و آقای نیکلاس، یک برنامه‌ریز شهری، بنیانگذاران باشگاه تنیس چپ هستند، یک خبرنامه Substack که ورزش مورد علاقه آنها را از طریق یک لنز پیشرو پوشش می‌دهد. در بیانیه‌ای که اخیراً منتشر شده است، “علیه پیکلبال”، آنها از بازیکنان تنیس خواستند تا “در هر مرحله با گسترش قانقاریای پیکل بال مخالفت کنند.”
آقای دولیک، 27 ساله، و آقای نیکلاس، 28 ساله، لحنی نیمه طنزآمیز در مقاله خود اتخاذ کردند. اما آنها در مورد بیزاری خود از پیکلبال، ترکیبی از بدمینتون، پینگ پنگ و تنیس که با یک دست و پا زدن کوچک و یک توپ پلاستیکی سخت بازی می کنند، جدی هستند. در واقع، این دو شرکت کننده در یک نبرد فرهنگی هستند که اکنون از نیویورک تا هاوایی در حال بازی هستند، زیرا بازیکنان پیکلبال به دنبال مکان هایی برای بازی هستند و بازیکنان تنیس از زمین خود دفاع می کنند.
هنگامی که مقامات در اشویل، NC، طرح هایی برای تبدیل سه زمین تنیس در پارک مورفی-اوکلی به هشت زمین پیکلبال ارائه کردند، تنیسورها شورش کردند. در آریزونا، آنقدر بین این دو جناح خون ناخوشایند وجود داشت که یک شرکت حقوقی راهنمایی هایی را برای انجمن های مالکان خانه در مورد نحوه اجتناب از شکایت ارائه کرد. بازیکنان تنیس در هاوایی شکایت کردند که برگزارکنندگان جام پیکلبال حاشیه اقیانوس آرام به دلیل “چسب خوشرنگ” که پس از کشیدن خطوط پیکلبال با نوار زرد از خود به جا گذاشته بودند، خطر ایمنی احتمالی در زمین ها ایجاد کرده اند.
هنگامی که بازیکنان پیکلبال در اکستر، NH، درخواست کردند تا سه زمین از هشت زمین تنیس عمومی شهر را تغییر دهند، تنش ها در جلسه ای در شهر در جایی که یکی از ساکنان آن را نامید، بالا گرفت. «جنگ بزرگ تنیس علیه پیکلبال 2022” مارتینا ناوراتیلوا، برنده 59 عنوان گرند اسلم تنیس، در اکستر گفت: “من می گویم اگر پیکل بال آنقدر محبوب است، اجازه دهید زمین های خود را بسازند.” در توییتر.
طرفداران تنیس نسبت به موجی از گزارش هایی که در مورد رشد این ورزش منتشر می شود، ابراز ناراحتی کرده اند. «آیا سرگرمی عالی بعدی پیکلبال است؟» مجله نیویورک کمی قبل از اینکه یک مقاله NPR آن را “سریعترین ورزش در حال رشد آمریکا” نامید، پرسید. نیویورکر با داستانی با عنوان “آیا پیکلبال می تواند آمریکا را نجات دهد؟” و نیویورک تایمز در تیتر خود پرسید: “چرا پیکلبال اینقدر محبوب است؟”
آقای دولیک از استقبال رسانه ها ابراز تاسف کرد. “همیشه دقیقاً همان عبارات است: “پیکلبال بسیار در دسترس تر و سرگرم کننده تر از تنیس است”. او گفت: “پیکلبال سریعترین ورزش در حال رشد است.” “من می ترسم از اینکه چیزی به این شکل آشکارا فروخته شوم.”
طرفداران پیکلبال می گویند ورزش آنها ورزش مردمی است. می تواند توسط جوان و پیر بازی شود – و در واقع، در جوامع بازنشستگی محبوب است. آنها با توصیف تنیس به عنوان یک ورزش نخبه‌گرایانه در باشگاه‌های کشور، وضعیت خود را تقویت می‌کنند.
دوستداران تنیس ظرافت ورزش خود را که در اشعاری از گالوی کینل و رابرت پینسکی و در مستند رویایی “جان مک انرو: در قلمرو کمال” توسط فیلمساز فرانسوی ژولین فارو به تصویر کشیده شده است، تمجید می کنند.
به گفته USA Pickleball، نهاد ملی حاکم بر این ورزش، بیش از 10000 مرکز پیکلبال ثبت شده در ایالات متحده وجود دارد. کارل اشمیتز، مدیر اجرایی Pickleball در ایالات متحده، گفت: «ما در سال گذشته حدود 1000 سایت اضافه کردیم، از 938 سال قبل.
رونق آنقدر سریع است که بسیاری از بازیکنان جدید در یافتن مکان برای بازی با مشکل مواجه می شوند. آقای اشمیتز گفت که او مرتباً با مقامات محلی که باید با اختلافات ظاهراً آشتی ناپذیر بازیکنان پیکل بال و تنیس دست و پنجه نرم کنند، گفتگو می کرد.
لانگ بیچ، کالیفرنیا، شهری با 460000 نفر جمعیت، یک زمین اختصاصی پیکل بال و 57 زمین تنیس در سیستم پارک خود دارد. این اختلاف باعث شد تا مقامات آنجا یک “طرح اصلی Pickleball” ایجاد کنند. پیشنهادات شامل اضافه کردن خطوط نارنجی یا زرد روشن به زمین‌های تنیس است تا بتوان روی آنها توپ بازی کرد.
اما اشتراک گذاری می تواند برای هر دو گروه ناخوشایند باشد. برای یک چیز، ورزش‌ها از تورهای متفاوتی استفاده می‌کنند و تنیسورها از بهم ریختگی خطوط شکایت کرده‌اند. همچنین این موضوع وجود دارد که چه کسی زمان دادگاه را کنترل می کند.
آقای اشمیتز گفت: «روند به سمت تأسیسات هدفمند است.
در فلوریدا، گروهی از توسعه دهندگان املاک و مستغلات 180 میلیون دلار برای ساخت 15 باشگاه خصوصی مخصوص بازی های بالدار خرج می کنند، از جمله یک مرکز 33000 فوت مربعی در ساراسوتا با 12 زمین سرپوشیده، یک کافه و یک فروشگاه خرده فروشی. این یکی از ده ها پروژه بخش خصوصی و دولتی است که در سراسر کشور در حال انجام است. متیو گوردون، یکی از شرکای سرمایه گذاری فلوریدا، به یک رسانه خبری گفت: “ما قصد داریم در این مرحله بسیار مهم زمین خواری صنعت، رهبر بازار باشیم.”
Pickleball از اواسط دهه 1960 وجود داشته است و توسط سه پدری که در جزیره باینبریج در واشنگتن به تعطیلات می‌روند و سعی می‌کردند کودکان خسته‌شان را سرگرم کنند، اختراع شد. اما، برای چندین دهه، به سختی موج می زد – ترشی چه؟ طبق گزارش سال 2022 انجمن صنعت ورزش و تناسب اندام، حتی در حال حاضر، تعداد بازیکنان در ایالات متحده حدود پنج میلیون نفر تخمین زده می شود. در مقابل، طبق گزارش شورای فعالیت بدنی، حدود 21 میلیون آمریکایی در سال 2020 تنیس بازی کردند.
با این حال، میل به فضای زمین سیری ناپذیر به نظر می رسد و صحبت از ترشی به عنوان اتفاق بزرگ بعدی بی وقفه است. محبوبیت تازه کشف شده آن اغلب به عنوان یک انقلاب مردمی شکل می گیرد که توسط مجله InPickleball به عنوان “قدرت تحول آفرین منحصر به فرد” این ورزش توصیف می شود.
این زبان با لحن‌های هیجان‌انگیز مورد استفاده در بازاریابی این ورزش مطابقت دارد. اغلب به عنوان نیروی متحد کننده ای مطرح می شود که می تواند پیر و جوان، جمهوری خواه و دموکرات را گرد هم آورد. مقاله اخیر InPickleball این ورزش را “هم آرامش بخش و هم نشاط آور” توصیف کرده است.
داستان ادامه داد: «این چیزی بیشتر از هیجان بازی است که چیزی بزرگ‌تر، شادتر، سالم‌تر و مهربان‌تر را در زندگی بازیکنان ایجاد می‌کند.»
برای برخی از پارتیزان‌های تنیس، همه چیز یک خساست. آقای دولیک و آقای نیکلاس استدلال می کنند که به جای اینکه یک ورزش همگانی باشد، پیکلبال توسط کارآفرینان ثروتمندی که به دنبال کسب درآمد از این جنون هستند به آمریکا تحمیل شده است.
بسیاری از تاثیرگذارترین تقویت کننده های این ورزش سرمایه گذاران باتجربه هستند. کانر پاردو، که تور انجمن حرفه‌ای پیکلبال را ایجاد کرد، یکی از فرزندان توسعه‌دهندگان املاک و مستغلات یوتا است. تام داندون، که اکنون مالک PPA است، یک میلیاردر تگزاسی است که ثروت خود را از طریق وام های خودروی کم هزینه به دست آورده است. گری واینرچوک، مدیر بازاریابی که خود را تبلیغ می کند، جدیدترین فردی است که به این کار دست یافته است. او یک تیم حرفه ای پیکل بال خرید و ادعا کرده است که این بازی “جان مردم را نجات خواهد داد.” زمانی که لبرون جیمز و تام بردی اخیراً روی تیم‌های حرفه‌ای سرمایه‌گذاری کردند، این ورزش جنبه تبلیغاتی دیگری پیدا کرد.
کیتلین تامپسون، یکی از بنیانگذاران Racquet، یک نشریه و برند خرده فروشی که سبک، تاریخ و فرهنگ تنیس را تجلیل می کند، pickleball را به NFT یا ارز دیجیتال تشبیه کرد. خانم تامپسون گفت: “این مانند یک زمین بازی است که از یک شرکت VC می بینید: “به رشد چوب هاکی نگاه کنید!” “همان انرژی فراگیر شده است.”
او با پژمردگی اضافه کرد: «به یاد می‌آورم که در مدرسه راهنمایی در آتلانتا بازی می‌کردم و فکر می‌کردم، اوه، این تنیس برای غیر ورزشکاران است.»
نظرات تحقیرآمیز مانند آن به سایت Dinkheads.com پایان می یابد، وب سایتی برای طرفداران پیکلبال که متعلق به مفسر محافظه کار میشل مالکین است. این سایت همراه با نکاتی برای بهبود بازی شما، نمونه هایی از آنچه را که به عنوان “جنگ ضد پیکلبال” توسط دنیای تنیس به راه انداخته می شود، فهرست می کند.
روزنامه‌نگار و نویسنده آن هلن پترسن اخیراً با نوشتن از تنیس‌بازان شکایت کرده است در توییتر: «پیکلبال مانع ورود کمتری دارد و بسیار سرگرم کننده است. اگر از اینکه مردم در زمین شما بازی می کنند عصبانی هستید، برای دادگاه های بیشتر فشار بیاورید.”
به نظر می رسد که تنیس در حال از دست دادن کمپین تصویر عمومی است. نمونه موردی: مجله تنیس که از سال 1965 به این ورزش پرداخته است، ستاره پیکلبال بن جانز را روی جلد شماره تابستانی خود نشان داد. و Bobby Riggs Racket & Paddle، یک باشگاه کالیفرنیای جنوبی که به نام اسطوره تنیس نامگذاری شده است، اکنون میزبان کمپ های نایک پیکلبال است و خود را با شعار جدیدی تبلیغ می کند: «روزی یک مرکز کامل تنیس، اکنون یک توپ ترشی بازیکنان خواب می بینند.» کانال تنیس در حال نمایش مسابقات حرفه ای پیکل بال است – از جمله روزی که راجر فدرر بازنشستگی خود را اعلام کرد.
خانم تامپسون گفت: «چیزهای بسیار کمی افسرده‌کننده‌تر از روشن کردن کانال تنیس و دیدن پیکل بال هستند.
تنش ها به ویژه در بخشی از کشور که در آن فضا در بالاترین حد است، داغ است: منهتن. مشکل بهار گذشته زمانی آغاز شد که بازیکنان پیکلبال به زمین بازی سرجوخه جان آ. سراوالی در دهکده غربی فرود آمدند.
پارک سراوالی به مدت 60 سال یک زمین بازی برای بچه های محله بود، با تاب و ورزشگاه جنگلی. امسال، اداره پارک ها و تفریحات شهر نیویورک دو زمین پیکلبال را در آنجا تایید کرد. یک تاپ سیاه باز در این سایت حتی بازیکنان بیشتری را به خود جلب کرد، که فقط به یک تور قابل حمل و گچ یا نوار برای ساختن زمین نیاز دارند. در مواقعی بیش از ده ها دادگاه غیرمجاز تشکیل می شدند.
بسیاری از بازیکنان حاضر در پارک سراوالی، بزرگسالانی نبودند که از تمرینات کم‌تأثیر لذت می‌بردند، بلکه مردانی بودند که در دهه 20 و 30 بودند. و به دور از طبیعت شادتر، سالم‌تر و مهربان‌تر که قرار است پیل‌بال به وجود بیاورد، بازیکنان سراوالی بچه‌ها را از راه دور می‌کردند تا مسابقه‌های داغی را انجام دهند. در ماه سپتامبر، والدین و ترشی‌بازها در حالی که بچه‌ها با سردرگمی نگاه می‌کردند، بر سر یکدیگر فریاد می‌زدند.
مارک بوردن، نویسنده و پدر دو فرزند، یکی از والدینی بود که طوماری را در Change.org آغاز کردند تا بخش پارک‌ها در پارک سراوالی پارک را خاتمه دهند. او گفت: «به نظر می‌رسد که بازیکنان ترشی‌بال آگاهی کافی ندارند. “آنها از علاقه خود به ورزش خود کور شده اند.” او بازیکنان پیکلبال را به “مگس های فانوس دنیای ورزش – گونه مهاجمی که یک اکوسیستم طبیعی را تحت کنترل خود می گیرد و آن را نابود می کند” تشبیه کرد.
بدون تعظیم، ترشی‌بازها مدام ظاهر می‌شدند.
کاترین هدن، سفیر Pickleball ایالات متحده در منهتن، که در مرکز مبارزه در پارک Seravalli و سایر نقاط داغ پیکلبال بوده است، گفت: “این یک کابوس است.”
خانم هدن، 66 ساله، که از کسب و کار اخبار تلویزیون بازنشسته شده است، گفت که نبردها برای فضای عمومی قابل پیش بینی بود. او گفت که از سال 2019 با اداره پارک های شهر، هیئت های اجتماعی و صاحبان باشگاه های تنیس سرپوشیده برای ایجاد زمین های تریکبال بیشتر لابی کرده است.
او گفت: «من مدام می‌گفتم، برای رونق آماده شوید. “مثل آن فیلمی است که می بینید شهاب در حال آمدن است.”
خانم هدن که اغلب در بازی‌های پیکلبال در زمین بازی دیگری به نام ویلیام اف. پاسانانت بالفیلد شرکت می‌کند، با استفاده از مجوز اداره پارک‌ها برای بازی در روزهای یکشنبه، اذعان کرد که برخی از بازیکنان از خط عبور کرده‌اند. او گفت اخیراً در حالی که در یکی از مسابقات یکشنبه خود بازی می کرد، گروهی از مردان جوان با تور خود حاضر شدند و سعی کردند او را از زمین مسابقه اخراج کنند.
با این وجود، راه‌حل او برای جنگ‌های پیکلبال ممکن است برای تنیسورها مانند کلمات جنگیدن به نظر برسد.
خانم هدن با اشاره به مجموعه 30 زمینی با اتاق رختکن و فروشگاه حرفه ای گفت: “ما به یک مرکز مانند مرکز تنیس سنترال پارک نیاز داریم.” زیرا این دو ورزش برابر هستند.
