در لس آنجلس تایمز، جودی روزن «فلسفه آواز مدرن»، کتاب جدیدی از باب دیلن را نقد کرد: «پیدا کردن یک برنده جایزه نوبل، به بیانی خفیف، کار سختی است – و بیشتر به این نکته، نویسنده «درهم‌آبی» – استعاره‌ها را در هم می‌آمیزد و مانند عموی سالخورده‌ای که به بخش‌های فاکس نیوز ایمیل می‌فرستد، حرف‌های مزخرف می‌فرستد. (مارک فلانری، فولرتون، کالیفرنیا)
در اسلیت، کارل ویلسون نوشت که خودپسندی دیلن، “چه شاعرانه و چه طنز، به نازکی یک جلد شومیز هرمان هسه در جیب عقب لوایز هیپی قدیمی می پوشد.” (مائورا کیلی، سانفرانسیسکو)
در آریزونا دیلی استار، پپر پروونزانو یک پارادوکس سیاسی را استخراج کرد: “سوگندبانان ترامپ را می پرستند، کسی که هرگز در زندگی نکبت بار خود به سوگند خود پایبند نبود.” (کارول بریمیر، توسان، آریز.)
در وال استریت ژورنال، دن نیل در مورد یک خودروی به روز شد: «HR-V دارای صندلی های تثبیت کننده بدنه جدید هوندا است. برای من خیلی دیر شده است. مطالب من تغییر کرده است.» (ران دورن، بویز، آیداهو)
در واشنگتن پست، فیلیپ کنیکات اهمیت ادعاهای جدید مبنی بر اینکه ورمیر بومی را که قبلاً به او نسبت داده شده بود نکشید، زیر سوال برد: “ما هنر را با پذیرش آن دوست داریم، نه با جستجوی شناسنامه آن.” (Tovah Rom، Arlington، Va.)
در گاردین، جاناتان لیو درباره بدبینی کسانی که به تیم فوتبال آرسنال ریشه می‌دهند فکر می‌کند: «این هدیه ابدی هواداران آرسنال است که بتوانند اضطراب احتمالی را در هر موقعیتی، هر چند مطلوب یا پیروزمندانه، شناسایی کنند. لذت به سادگی بدبختی است که به تعویق افتاده است.» (پارنش شارما، نورث ونکوور، بریتیش کلمبیا)
در The Marketing Insider برای MediaPost، کتی شیهان از سرعت تغییر در این دوران پر هرج و مرج شگفت زده شد: «آی‌پد یک تغییر دهنده بازی بود. همه گیری یک تغییر بازی بود. TikTok یک تغییر دهنده بازی است. سرعت باورنکردنی که امروز دنیا با آن حرکت می‌کند اغلب به این معناست که بازی قبل از اینکه تمام مهره‌ها روی تخته بازی آخر قرار بگیرند تغییر می‌کند.» (مری بث اسمیت، فریسکو، تگزاس)
