این صفحه به دلیل رعایت قوانین جمهوری اسلامی ایران از دسترس خارج شد.
این پیام به دلیل هک شدن احتمالی صفحه است و توسط مدیر منتشر نشده است.
این سایت هیچ مسئولیتی را در مورد این محتوا نمی‌پذیرد.
مارتین آمیس، غول ادبیات داستانی بریتانیا در اواخر قرن بیستم، روز جمعه در سن 73 سالگی درگذشت. همانطور که میچیکو کاکوتانی منتقد سابق کتاب نیویورک تایمز در بررسی کتاب خاطراتش در سال 2000 با عنوان “تجربه” درباره آمیس نوشت، او “نویسنده ای مجهز بود.” با زرادخانه ای دلهره آور از هدایای ادبی: تسلط خیره کننده و آفتاب پرست بر زبان، تمایل به پرداختن به مسائل بزرگ و بوم های اجتماعی بزرگتر و چشمی نابخشودنی و گرماجو برای جوشش ناخوشایند زندگی معاصر.
او اساساً به خاطر رها کردن آن زرادخانه در رمان‌های شوخ‌آمیز و جسورانه زبان‌شناختی شهرت داشت، اما او همچنین یک مقاله‌نویس، خاطره‌نویس و منتقد درجه اول بود. کتاب های زیر برخی از قله های حرفه آمیس را به تصویر می کشند.
این اولین رمان نیمه بیوگرافی آمیس بود و او را به عنوان یک شوخ طبعی همه چیزخوار و ناظر تاریک زندگی معرفی کرد. این کتاب در مورد چارلز بزرگراه، یک نوجوان خردمند، و اولین عشق او، ریچل نویز، در سال قبل از رفتن او به کالج است.
منتقد ما با توصیف چارلز، نویسنده‌ای مشتاق، نوشت: این رمان «حماسه فاق و بغل اواخر نوجوانی» است و آن را به عنوان «جوش‌گیر، موچین سوراخ‌های بینی، بازرس دستمال استفاده‌شده و شمارشگر چین و چروک» توصیف می‌کند. … برای اینکه چارلز را به موجودی دلپذیر و بی اشتها تبدیل کند، نیاز به استعداد طنز خاصی دارد و مارتین آمیس آن را دارد.”
بسیاری از خوانندگان این رمان را بهترین رمان اولیه آمیس می دانند. داستان جان سلف، کارگردان آمریکایی بریتانیایی تبلیغات تلویزیونی است که برای فیلمبرداری اولین فیلم بلند خود به نیویورک می آید. او آدم هوسبازی است، او یک تنبل است، یک آدم بی نظم است – و او در این صفحه شرکت بسیار خوبی دارد.
منتقد ما، ورونیکا گنگ، نوشت: “تصویر و سنگینی کتاب انرژی عمیق تری را ارائه می دهد. یک ساده لوحی دوباره تصور شده که فوری یک سوال اساسی و بزرگ را می پرسد: بقیه ما باید از این منظره چه بسازیم. یک هموطن در حال کامل شدن است؟» آمیس خود در رمان به‌عنوان یک شخصیت ظاهر می‌شود، «یک نوع زاهدی بلندمرتبه که در مورد هنر داستان‌نویسی و پدیده «جنایت بلاعوض» به گفتگوهای نظری پرداخته است.»
شرط بندی خطر از بین رفتن تمام دارایی شما را دارد.
مدیریت هیچ مسئولیتی در قبال این صفحه ندارد.
مسئولیت استفاده از این مطالب به عهده خود کاربر است.
این رمان کمیک پر زرق و برق و سیاه که در برابر لندن رو به زوال می گذرد، یک معمای قتل درباره قتلی است که هنوز اتفاق نیفتاده است. این شامل سامسون یانگ، رمان‌نویس آمریکایی است که از بلاک‌نویسی رنج می‌برد، و تعداد زیادی شخصیت دیگر، که خواننده ویژگی‌های نجات‌بخش کمی در آنها پیدا می‌کند.
منتقد ما، بت پستسکی، «زمین‌های لندن» را «رمان پیکارسکی سرشار از تأثیراتش»، «تصویر زیبایی از جامعه‌ای وحشی و هوس‌انگیز» نامید. در عصر داستان های تخیلی، این کتاب بزرگی از اختراعات طنز و طنز است.
غرور روایی این رمان به طرز فریبنده ای ساده است: وقایع نگاری وارونه است. خوانندگان با شخصیت اصلی، تاد فرندلی، در بستر مرگ ملاقات می‌کنند و با پیشروی داستان، زندگی او از بین می‌رود و از بیمارستان به صحنه حمله قلبی‌اش به قسمت‌های بسیار تاریک‌تری می‌رود. خوانندگان می آموزند که دوستانه، جدیدترین نام مستعار این مرد است: سال ها قبل، او یک پزشک نازی بود که از اروپا به مقصد ایالات متحده فرار کرد.
ساختار روایی ترکیب‌های نگران‌کننده‌ای را ایجاد می‌کند – کارگران بهداشت زباله‌ها را دفع می‌کنند، بیماران سالم وارد بیمارستان می‌شوند و مریض را ترک می‌کنند، و در آشویتس، به نظر می‌رسد قتل‌های دسته‌جمعی اعمالی خلق‌کننده هستند. دیوید لمن، که در کتاب ریویو می نویسد، آن را به سادگی بیان می کند: «خود ابزار تاریخ تجدیدنظرطلب در خدمت داستان های دلخراش قرار می گیرد».
مناسب است که این رمان درباره حسادت مصرف‌کننده‌ای که یک نویسنده نسبت به دیگری احساس می‌کند در بسیاری از روزنامه‌ها در بریتانیا منتشر شد، تا حدی به دلیل میزان پولی که آمیس برای آن پرداخت شد. میچیکو کاکوتانی نوشت: “اطلاعات” با طنز و لطیف، خنده‌دار و ناراحت‌کننده، جهشی بزرگ در حرفه آمیس را نشان می‌دهد. «در اینجا، در داستانی از اضطراب میانسالی و یاس ادبی، تمام مضامین و تجربه‌های سبکی داستان‌های قبلی آمیس در یک کل سمفونیک گرد هم می‌آیند.»
طبق قوانین ایران، هرگونه شرط بندی موجب پیگرد قانونی و مجازات‌های سنگینی خواهد بود.
محتوای این صفحه به صورت غیر مجاز منتشر شده است.
سلب مسئولیت قانونی نسبت به تمام مطالب درج شده در این صفحه.
کریستوفر باکلی در «بوک ریویو» نوشت: «امیس اینجا بسیار خیره‌کننده است. «اطلاعات» کمی به وسط کشیده می‌شود، اما شما هرگز از یک عبارت درخشان، استعاره‌ی رکابی یا بینش بی‌نظیر وضعیت انسان دور نیستید.»
در سال 2019، منتقدان کتاب تایمز، «تجربه» را در میان 50 بهترین خاطرات 50 سال گذشته قرار دادند. وقتی کتاب در سال 2000 منتشر شد، میچیکو کاکوتانی آن را ستایش کرد و پیش‌بینی کرد که این کتاب به خاطر «پرتره‌ی فوق‌العاده زنده از پدر فقید نویسنده، رمان‌نویس و شاعر کمیک کینگزلی آمیس» به یاد می‌ماند. این یک پرتره است “متحرک شده با بینش ادبی روشن و عشق و محبت پایدار.”
پیامبر اکرم (ص) فرموده‌اند: «کسی که در شرط بندی شرکت کند، در واقع پول خود را به ناحق از دست داده و در آتش جهنم خواهد سوخت.»
این مطالب از سوی مدیر سایت تایید نمی‌شوند.
سلب مسئولیت: مدیر این سایت مسئولیتی در قبال محتوای این صفحه ندارد.
او گفت در مجموع، «تجربه» «کاملاً محقق‌شده‌ترین کتاب آمیس تا به حال بود – کتابی که شوخ طبعی، عقل و جسارت او را با جذابیت و گرمای جدید ترکیب می‌کند، کتابی که در یک لحظه به عنوان ادای احترامی عاشقانه برای پدرش ایستاده است. و به عنوان تحقق استعدادهای فراوان خود به عنوان یک نویسنده.
آمیس همان خشونت و سبکی را در نقد خود به ارمغان آورد که در مورد رمان هایش انجام داد. میچیکو کاکوتانی نوشت، بررسی‌ها و مقاله‌های این مجموعه «به‌طور پیوسته قانع‌کننده، اغلب روشن‌کننده و تقریباً همیشه سرگرم‌کننده هستند». آمیس در آنها درباره آستن، ناباکوف، آپدایک و بسیاری دیگر می نویسد. جنی ترنر در بوک ریویو می نویسد: «علاقه های فراادبی آمیس، مانند شطرنج، پوکر و سلاح های هسته ای، نشان داده شده است، اما به طور خلاصه. “این پرتره ای از هنرمند به عنوان خواننده کتاب های بزرگ است.”
آمیس رمان آخر خود را «کاملاً زندگی‌نامه‌ای» نامید. این شامل پرتره‌هایی از سه نویسنده است که نقش‌های مهم و ارزشمندی را در زندگی او بازی کردند: فیلیپ لارکین، سائول بلو و کریستوفر هیچنز. پارول سهگال در تایمز نوشت: این کتاب «ترکیبی ناپایدار و کاریزماتیک از واقعیت و داستان است». در نقد کتاب، تام بیسل آن را “زیباترین کتاب” آمیس نامید، تا حدی به دلیل توصیف آن از مرگ طولانی هیچنز، که “تنها سرسخت ترین” خوانندگان را متاثر می کند.
سهگل همچنین بر این عنصر کتاب تأکید کرد و نوشت: «این روی هیچنز است که آمیس وارد یک ثبت جدید می شود. آمیس نویسنده ای که به خاطر سبکش بسیار مورد ستایش قرار می گیرد (اما به خاطر تمام سبک بودنش مورد تمسخر قرار می گیرد)، به عمق احساس و زبان ساده ای دست می یابد که در آثارش کاملاً جدید است.
