کشف یک راز شگفت انگیز علمی درباره «نگاه خیره»

شاید برای شما نیز پیش آمده باشد که در یک محفل خانوادگی یا جمع دوستانه احساس کرده اید شخصی به شما نگاه می کند. حتی گاهی اوقات احساس می کنم که توسط فردی که کاملاً خارج از ماست، تحت نظر هستیم.

به گزارش خبرآنلاین، شاید این اصطلاح که چشم‌ها پنجره‌های به روح هستند، به گوش شما نیز می‌خورند. جالب اینجاست که این اصطلاح تا حدود زیادی درست است و نشان از شیفتگی ذاتی انسان به چشمها دارد. تحقیقات جدید نشان می دهد مغز انسان به گونه ای تنظیم شده است تا روی نگاه دیگران قفل شود.

تحقیقات انسانها به نگاه‌ها

در این تحقیق، به وجود یک شبکه عصبی در مغز پی برده است که مختصر نگاه افراد است. برای اثبات این موضوع از میمون‌ها که با نام ماکاک‌ها می‌شوند، آزمایشی می‌شوند که در طی آن، زمانی که یکی از میمون‌ها دیگر زیر چشمی می‌پایید، در سیستم عصبی میمون دیگر، دسته‌هایی از نورون‌های عصبی درحال انتشار بود.

در نتیجه این تحقیق، احتمالاً ما انسانها نیز مانند ماکاک‌ها روی نگاه‌ها حساس هستیم و زیرزمینی برای درک نگاه‌های چشمچشمی دیگران از جنس نورون‌های عصبی خاص داریم.

اما این تنها مغز نیست که ما را به سمت دیگران می‌کشاند. ما نیز به گونه‌ای استثنایی طراحی می‌شوند که متوجه دیگران می‌شوند و می‌توانند به راحتی نگاه کنند. در واقع، ساختار چشم ما معمولاً از همه گونه های دیگر متمایز است.

اگر دقت کنید منطقه اطراف مردمک ما (صلبیه) بسیار بزرگ و کاملا سفید است. این امر تشخیص جهت نگاه یک نفر را بسیار آسان می‌کند.

اما در بسیاری از حیوانات، به ویژه حیواناتی که در طبیعت توسط دیگران جانورانار می‌شوند، مردم تعداد زیادی از چشمان را اشغال می‌کند یا صلبیه تیره‌تر است که علت آن را می‌توان در این مورد که طعمه‌ای را پیدا کرد، نمی‌تواند متوجه شود که در طبیعت می‌شود وگرنه. اساس شکار بهم می‌ریزد.

چشم‌ها به ما بصیرت می‌دهند

اساساً، چشم ها، زمانی که معناداری در حال رخ دادن به ما بصیرت می‌دهند. به تغییر توجه از سوی شخص دیگر می‌توان، به طور مستقیم توجه ما را در جهت نگاه و هدایت کند.

تصور می‌شود نگاه در بین ما انسان‌ها ریشه در نیاز ما به سرمایه‌گذاری دارد و به همین دلیل این سیستم پردازشی را یافته است. بسیاری از دانشمندان براین باورند که به واسطه وجود این سیستم پردازشی، بسیاری از مهارت‌های اجتماعی پیچیده‌تر ما نیز شکل می‌گیرند.

گاهی ممکن است این سیستم دچار اختلالاتی شود. برای مثال، در اختلالاتیسم، افراد کمتر به چشم‌ها و یا افراد به طور مستقیم نگاه می‌کنند. آن‌ها همچنین نمی‌توانند متوجه نگاه مستقیم دیگران روی خود شوند.

در مقابل، بیشتر دچار مشکل اجتماعی هستند، از دیگران متوجه نگاه دیگران روی خود شده و دچار استرس و ترس شدید می‌شوند. این افراد همچنین، بیشتر به چشم‌ها و افراد خیره می‌شوند.

شاید در وهله اول تصور کنید که این موارد بسیار مهم است، اما باید بدانید که بیشتر از بهترین واکنش‌های روانشناختی ماها درگیر همین نگاه به ظاهر ساده و درک آن است. نگاه مستقیم باعث می‌شود افراد قابل اعتماد و جذاب‌تر به نظر برسند.

برای مثال، زمانی که با چند نفر وارد یک بحث می‌شوید، می‌شود که از یک نگاه به نگاه دیگر بپرید و نشان دهید که متوجه صحبت و حضور همه افراد هستید، تنها در صورت ممکن می‌شود که متوجه دیگران شوید و می‌توانید به آن نگاه کنید. تشخیص دهید.

اگر سیستم پردازش مغز مغز سالم باشد، تمام این فرآیندها در یک چشم به هم زدن و به صورت کاملاً ناخودآگاه رخ می‌دهد و شما در آن مباحث ابتدایی‌ترین پیروزی، یعنی پذیرفته شدن توسط یک نصیبتان می‌شود.

چگونه برای تشخیص می‌دهیم؟

از آنجایی که چشم انسان برای تشخیص آسان جهت نگاه طراحی شده است، اینکه بفهمیم آیا کسی به ما نگاه می کند یا خیر کار سختی نیست. برای، اگر شخصی که با شما روبرو می شود در قطار نشسته است به شما نگاه کند، می توانید جهت نگاه او را بدون اینکه اصطلاحا با او چشم در شوید، تشخیص دهید.

با این حال، این تشخیص برای تمام جهات ممکن نیست و ما فقط می‌توانیم در چهار درجه از نقطه ثابت خود یک نگاه را تشخیص دهیم.

سیستم سیستم عصبی و روانشناختی انسان تنها به این سیم کشی طراحی شده در بدن اکتفا نمی‌کند و برای تشخیص جهت نگاه دیگران، حرکت بدن انسان را زیر نظر می‌گیرد.

همچنین گاهی ممکن است زیر نظر کسی نباشیم، اما احساس کنم کسی به ما نگاه می کند. دلیل این اتفاق واکنش سیستماتیک برای سازگاری خود با انسان قریب الوقوع است. به این سیستم عصبی ویژه انسان تا حد امکان فرد را برای موقعیت‌های تهدید آمیز آماده می‌کند.

حالا شما را به صورت مستقیم در نقطه کور شما یعنی سرتان ایستاده و به شما نگاه کند. احتمالاً باز حضور یک نگاه سنگین روی شما را حس می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، اما دقیقا نمی‌توانید آن را برای یابی کنید.

متاسافانه هنوز تحقیقات کافی و قابل اتکایی برای توضیح این موضوع انجام نشده است که می توان این موضوع را به علمی توضیح داد و ممکن است این قسمت بیشتر ریشه روانشناختی داشته باشد.